Ο πολιτισμός, η ειρηνική και άνετη σχετικώς ζωή, ιδιαίτερα η επιστήμη της Ιατρικής συνετέλεσαν στην αύξηση του ορίου της ηλικίας. Μπορούμε σήμερα να μιλάμε για τέταρτη ηλικία, δηλαδή άνω των ογδοήκοντα ετών.

Αν τα γόνατα λυγίζουν, η μέση μου πονεί, μειώθηκε η ακοή "μύτη μου πονεί" και τα άλλα που λέει ο λαός, αυτά μην τα δίνεις σημασία.

Μετά τα 80 μπορείς να χαρείς εγγόνια και δισέγγονα ακόμα. Ευτυχισμένος ο γονιός που ζει μαζί με γιους και νύφες και εγγόνια όπως τα παλαιότερα χρόνια στην πατρίδα μας.

Τότε παππούδες - γιαγιάδες και εγγόνια είχαν αμοιβαία έλξη και ωφέλεια. "Του παιδιού μου το παιδί (εγγόνι) δύο φορές παιδί μου". "Στην πολυθρόνα της γιαγιάς η κούνια του μωρού μου". "Του παππού μου το ραβδί στήριγμα στη ζωή μου". Κλειστή η κοινωνία, σφιχτή οικογένεια.

Σήμερα οι νέοι αναζητούν μία θέση, μία εργασία μακριά από την πατριαρχική οικογένεια.

Ο παλαιός τύπος και τρόπος ζωής άλλαξε το θεσμό αυτό της ελληνικής κοινωνίας. Οι νέοι έχουν δύο πανίσχυρα όπλα: Τη σωματική ρώμη και το πνευματικό σφρίγος να αντιμετωπίσουν τα εμπόδια που τους παρουσιάζει η ανάπτυξη της τεχνολογίας.

Απομακρύνονται από την πατριαρχική οικογένεια και βρίσκουν υψηλότερους στόχους, δημιουργούν μία προσωπική ζωή. Οι γέροντες μένουν. Το πρόβλημά τους δεν είναι οικονομικό ή δεν είναι μόνο οικονομικό.

Είναι πρόβλημα μοναξιάς, πρόβλημα ψυχικού κενού που επιφέρει το μαρασμό και την κατάθλιψη.

Όσο οι σωματικές δυνάμεις τον εγκαταλείπουν τόσο ο ηλικιωμένος αισθάνεται τις πνευματικές του λειτουργίες να περιορίζονται και γίνεται συναισθηματικά ευάλωτος.

Τότε έχει ανάγκη να βρίσκεται κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα για να γεμίζει το ψυχικό του κενό, να αισθάνεται ασφαλής να οπλίζεται με αυτοπεποίθηση. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα.

Πρόβλημα που δημιούργησε ο ίδιος ο πολιτισμός. Είναι γεγονός ότι τα παλαιότερα χρόνια οι ηλικιωμένοι δεν είχαν την οικονομική άνεση που έχουν σήμερα.

Με την ακινησία του πληθυσμού και με την πατριαρχική οικογένεια που ίσχυε, οι ηλικιωμένοι ζούσαν καλά μέσα στις οικογένειες των παιδιών. Έτρωγαν το λίγο ή το πολύ που υπήρχε μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Βοηθούσαν όσο μπορούσαν στα οικογενειακά, στα σπιτικά, στα μικρά παιδιά, κρατούσαν το σπίτι "ανοιχτό".

Έτσι ο γέροντας αισθάνονταν σε κάποιο βαθμό ότι είναι χρήσιμος στην οικογένεια και αυτό έδιωχνε τη γεροντική άνοια και το μαρασμό.

Δυστυχώς ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η μορφή της σημερινής οικογένειας, το στενό διαμέρισμα αλλά και η όλο και περισσότερο αυξανόμενη τάση οικονομικής κρίσης των ηλικιωμένων από το σπίτι και από τα εγγόνια, στερεί τα πιο προσφιλή τους πρόσωπα του παππού και της γιαγιάς και τους δεύτερους καταδικάζει σε μαρασμό και πρόωρο ψυχικό θάνατο.

Τα γηροκομεία είναι μία λύση για γιούς και νύφες, για τους ηλικιωμένους όμως είναι μία αποθήκη ως άχρηστο αντικείμενο.

Σε τέτοιες στιγμές ο γεροντισμος φέρνει αναπόφευκτες θλίψεις, αναμνήσεις, φόβους του θανάτου "εγγύς το τέλος".

Το παρελθόν "έθανεν" η ψυχή αναζητεί τη νέα ζωή, την αιώνια παρηγοριά και ελπίδα για συγχώρεση "πλημμελημάτων και αμαρτωλή ρημάτων της εγκόσμιας ζωής.

Ο ευσεβής χριστιανός ελπίζει, πιστεύει και δέεται: "την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι" μητέρα του Χριστού μου. "Χριστιανοί τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ξεδιάντροπα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν επί του φοβερού βήματος". Αμήν.