Όπως συχνά τα τελευταία χρόνια η ΑΑΔΕ έδωσε στη δημοσιότητα τα ονόματα των μεγαλοοφειλετών του Δημοσίου, μια λίστα που δεν είχε καμία σημαντική διαφορά από την προηγούμενη φορά που έγινε η ανάλογη δημοσιοποίηση.
Η λογική αυτού του μέτρου είναι να εκτίθεται δημοσίως ο κακοπληρωτής, να υπάρχει εν ολίγοις κοινωνική απαξία για τον οφειλέτη, που ενδεχομένως έχει και δεν πληρώνει.
Και γι αυτά βγαίνει «στα μανταλάκια».
Είναι όμως εφικτό αυτά τα πολλά δισεκατομμύρια να εισπραχθούν; Η απάντηση που έχει δοθεί επανειλημμένα είναι αρνητική.
Οι μεγαλύτεροι οφειλέτες είναι μια χρηματιστηριακή που χρεοκόπησε πριν από 20 χρόνια και πάλαι ποτέ κραταιά Ολυμπιακή, φαντάσματα του παρελθόντος εν ολίγοις και απ’ όσο γνωρίζουμε κανείς, όσο ικανός και να ήταν, δεν κατάφερε ποτέ να εισπράξει φόρους από φαντάσματα.
Το ερώτημα που ίσως γεννηθεί είναι γιατί αυτά τα λεφτά δεν εισπράχθηκαν στην ώρα τους, τότε που αυτές οι εταιρείες ήταν ενεργές.
Σ’ αυτό απάντηση δεν θα πάρουμε και θα πέσουμε πάλι στο θέμα των χρόνιων παθογενειών, που είναι η αλήθεια ότι μας έχουν έρθει λίγο ακριβά.
Θα μπορούσε η αρχή με την ίδια επιμέλεια που στέλνει ειδοποιήσεις στον οφειλέτη των 50 ευρώ, με την ίδια συχνότητα που βλέπουμε στα e-mail μας τα no- reply να χτυπά επίμονο την ψηφιακή πόρτα των οφειλετών πριν αυτή περάσουν στην Ιστορία ή καλύτερα στη λήθη.
Καλά λοιπόν τα μανταλάκια, ίσως ικανοποιούν σε ένα βαθμό και την περιέργεια μας και τη διάθεση για ένα μικρής έκτασης κουτσομπολιό για να μάθουμε «ποιος χρωστάει», αλλά αυτά τα μανταλάκια μάλλον έχουν παλιώσει.
Στο κάτω- κάτω της γραφής καλύτερα να πληρώνει ο μεγαλοοφειλέτης και να μην ξέρουμε το όνομα του, παρά να αφήνει πιστόλι και να τον ξέρουμε με ονοματεπώνυμο και ΑΦΜ.
XX
